Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΙΕΒΗ ΤOΝ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ

                     ΚΑΙ Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΤΟΝ ΑΧΕΡΟΝΤΑ

Ο τίτλος του άρθρου του «Βήματος»: «Ο Τσίπρας διέβη τον Ρουβίκωνα» εξέφραζε πολλά: Πρώτα απ’ όλα την ιδεολογικά, πολιτικά και συμφεροντολογικά χαιρέκακη ικανοποίηση των μεγάλων συγκροτημάτων μαζικής ενημέρωσης για την παράνομη –και τότε- διάβαση του ιστορικού ποταμού από τον Καίσαρα για να καταλάβει τη Ρώμη και να καταλύσει –και τότε- τη δημοκρατία. Η χαιρέκακη ικανοποίηση των συγκροτημάτων ενημέρωσης μας έφερε στο νου τη σχέση τους με τους δανειστές της Ελλάδας και έκαμε να συνειδητοποιήσομε ότι το πέρασμα του Ρουβίκωνα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η παράνομη και απάνθρωπη μεταφορά-προσφορά από την πολιτική μας ηγεσία του ελληνικού λαού στην αγκαλιά του Σάυλοκ, που περίμενε απέναντι. Η «προσφορά» αυτή μας θύμισε την υπόσχεση του αριστερού ηγέτη για τον ανθρωπιστικό αγώνα που έδωσε στη Θεσσαλονίκη πριν πάρει την εξουσία, καθώς και την όλη σκηνοθεσία μεγάλων σκηνοθετών και το θέατρο του «αγώνα διαπραγματεύσεων» που έπαιξε ως πρωθυπουργός με τους δανειστές μας, όταν είχε πια  «ρίξει τον κύβο» για να διαβεί τον Ρουβίκωνα. Μας βοήθησε, τέλος, το δημοσίευμα της μεγάλης εφημερίδας να συνειδητοποιήσομε ότι οι Ρουβίκωνες είναι πάντοτε –όπως και τότε- το άνομο πέρασμα στον πόλεμο ποδοπάτησης των αρχών και των αξιών, στο έγκλημα κατά του ανθρώπου. Είναι πάντα επίθεση ενός Καίσαρα κατά της Δημοκρατίας. Η χαιρέκακη ικανοποίηση που κρύβεται πίσω από το δημοσίευμα έδειξε, τέλος, για άλλη μια φορά ότι το πάλαι ποτέ ισχυρότατο όπλο της δημοκρατίας, ο Τύπος, πέρασε στα χέρια της στυγνής εξουσίας και έγινε το πανίσχυρο όπλο της υποδούλωσης του ανθρώπου και των λαών.

Ας πάμε στο δεύτερο μέρος του τίτλου μας: «Η ‘Αριστερά’ διέβη τον Αχέροντα». Τα εισαγωγικά στον όρο «Αριστερά» δε σημαίνουν ότι πέθανε, γιατί ένα πολιτικό κόμμα που την εκπροσωπούσε αυτή τη στιγμή έκαμε το «λάθος», μπαίνοντας στη βάρκα του Ρουβίκωνα για την πολυπόθητη εξουσία, μπήκε στη βάρκα του Χάροντα. Σημαίνουν κάτι πολύ βαθύτερο: ότι η «Αριστερά» του Σύριζα δεν είναι απλά μια ειδική «Αριστερά» ενός πολιτικού κόμματος που πέθανε με το να την περάσει ο αρχηγός της τον Ρουβίκωνα. Το πέρασμα δεν ήταν περιστασιακό  «λάθος», ούτε, ασφαλώς, «ιστορικός συμβιβασμός» ή «ιστορικός εκσυγχρονισμός», αλλά εκφυλισμός του άλλοτε «επαναστατικού σοσιαλισμού». Η διάβαση του Ρουβίκωνα δεν ήταν, με άλλες λέξεις, η ιστορική προσαρμογή της σοσιαλιστικής θεωρίας στα σημερινά κοινωνικοοικονομικά και κοινωνικοπολιτικά δεδομένα, που θα επιχειρούσε σίγουρα, αν ζούσε, ο ιδρυτής της, αλλά εκφυλιστικό πέρασμα στον αντικοινωνικό και φαύλο νεοφιλελευθερισμό. Έτσι, η «Αριστερά» με εισαγωγικά είναι «Αριστερά» χωρίς το ουσιαστικό της περιεχόμενο, μια ταμπέλα σε άδειο χάλασμα –όπως όλες οι «σοσιαλιστικές» ταμπέλες που κυκλοφορούν στην αγορά του νεοφιλελευθερισμού. Σ’ αυτό το ιστορικό άδειασμα της Αριστεράς πατάει, στο βάθος της, και η χαιρεκακία που αναφέραμε: πρόκειται για ιδεολογική χαιρεκακία της της κακής συντηρητικής δεξιάς.

Ένα, πάντως, είναι σίγουρο, γιατί είναι ιστορικά βεβαιωμένο: είναι ότι η προοδευτική Αριστερά, η συντηρητική Δεξιά και το μετριοπαθές Κέντρο υπάρχουν και θα υπάρχουν ιστορικά ως ρυθμιστικές κατηγορίες της ιστορικής πορείας των κοινωνιών. Από άδεια και παθογόνα δοχεία που κατάντησαν η βουλιμία και η φαυλότητα του κέρδους και της εξουσίας τους μεγάλους αυτούς κοινωνικοπολιτικούς χώρους, θα ξαναγίνουν η πηγή του υγιούς ρυθμού ζωής. Ένα άριστο αποτελεσματικό όπλο υπάρχει γι’ αυτό: να μη γίνομε βολεμένοι ραγιάδες, αλλά να στέκομε όρθιοι με το ΟΧΙ ψηλά, που ήδη έχομε διαλαλήσει.