Συνέντευξη στα «Επίκαιρα»

 

 

   1.Πώς βλέπετε το δεύτερο Μνημόνιο μετά το πρώτο;

 

Το πρώτο «Μνημόνιο», οι τρεις, δηλαδή, δανειακές συμβάσεις του Μαΐου του 2010, οι οποίες ποτέ δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή, ούτε καν μοιράσθηκαν στους βουλευτές, περιείχαν όρους πρωτοφανούς σκληρότητας και πρωτοφανούς παραβίασης και περιφρόνησης του υπερκείμενου δικαίου: του Συντάγματος, του Ευρωπαϊκού Δικαίου και του Διεθνούς Δικαίου[1]. Οι Συμβάσεις αυτές, με ορισμένους, ιδίως, όρους, όπως ήταν η παραίτηση από όλα τα δικαιώματα («ασυλίες») της εθνικής κυριαρχίας και της καθολικής δέσμευσης του συνόλου της δημόσιας περιουσίας, προανήγγελλαν σε ποια έκταση και για πιο βάθος χρόνου δέσμευαν την Ελλάδα ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Αυτό δε που ιδιαίτερα αποκάλυπτε ότι τα δεσμά της Χώρας μας θα ήταν χωρίς ορατό τέρμα και τα βάρη του Ελληνικού Λαού συνεχώς αυξανόμενα ήταν ο εξευτελιστικός και επονείδιστος όρος της δεύτερης δανειακής σύμβασης, σύμφωνα με τον οποίο το «Μνημόνιο Συνεννόησης» θα μπορούσε να τροποποιείται στο μέλλον, όποτε κρινόταν σκόπιμο από τους δανειστές, με πρόσθετες συμφωνίες. Πρόκειται για τα λεγόμενα «επικαιροποιημένα Μνημόνια», που επιβάλλουν συνεχώς τη λήψη νεότερων και βαρύτερων μέτρων. Τα πρόσθετα αυτά Μνημόνια αποτελούν επίσης διεθνείς συμβάσεις, χωρίς, όμως να επικυρώνονται από τη Βουλή. Έτσι, η παραβίαση του πολιτεύματος συνεχίζεται. Δεν αποτελεί πια στιγμιαία πράξη παραβίασης του Συντάγματος και της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά διαρκή.

 

Το λεγόμενο «δεύτερο Μνημόνιο» ακολουθεί τον παραπάνω δρόμο που χάραξε το πρώτο. Δηλαδή: νέα μεγαλύτερα και σκληρότερα βάρη που στηρίζονται στους ίδιους επονείδιστους και επαχθείς όρους του πρώτου Μνημονίου. Η πρωτόγνωρη μέθοδος κοινοβουλευτικής απάτης που ακολουθήθηκε στο πρώτο Μνημόνιο ακολουθείται και στο δεύτερο Μνημόνιο: Προηγείται η νομοθέτηση του σκληρότατου «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος» και του νόμου εφαρμογής του («εφαρμοστικός νόμος», όπως σε... καλαίσθητα ελληνικά ονομάστηκε) και μετά ακολουθεί η διεθνής δανειακή σύμβαση με τους δανειστές μας, την οποία ακόμη δε γνωρίζομε. Η κοινοβουλευτικά και συνταγματικά ορθή σειρά είναι: πρώτα η υπογραφή και η επικύρωση και κύρωσή της από τη Βουλή, σύμφωνα με τα άρθρα 36 § 2 και 28 § 2 του Συντάγματος και μετά η ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» και των νόμων εφαρμογής του. Γιατί τον κάνουν έτσι; Για τους ίδιους λόγους που το έκαναν και στο πρώτο Μνημόνιο: (α) Για να εξασφαλίσουν, με άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας, την εσωτερική νομοθεσία που θέλουν και (β) για να εξαπατήσουν το Λαό και τη Βουλή ως προς την αντισυνταγματική παράκαμψη των 180 μελών της. Ακούγεται, βέβαια, ότι θα υποβάλουν για κύρωση στη Βουλή τη νέα δανειακή Σύμβαση. Θα πρέπει να ξέρουν, όμως, ότι, και αν ακόμη βρουν τους 180 βουλευτές που χρειάζεται η κύρωση, η Σύμβαση δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί. Πρώτον, γιατί θα συνδέεται με τις παράνομες και ανυπόστατες δανειακές Συμβάσεις του Μαΐου του 2010 και, δεύτερον, γιατί θα περιλαμβάνει όρους οι οποίοι θα παραβιάζουν αρχές και κανόνες του Συντάγματος και της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Έτσι, και το «δεύτερο Μνημόνιο» θα προστεθεί στις ανυπόστατες Συμβάσεις και θα περιμένει τη σθεναρή πολιτική ηγεσία που θα τις καταγγείλει και θα πει: παράνομες και καταχρηστικές συμβάσεις δεν εκτελώ.

 

Μένω κατάπληκτος από δύο νομικές –χωρίς θεμελίωση- απόψεις που διατύπωσε ο συνάδελφος κ. Μανιτάκης, ενώ η δεύτερη παρουσιάζεται με ότι έχει διαρρεύσει από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη. Η πρώτη άποψη είναι ότι δεν έγινε παραίτηση από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας, γιατί, όπως υποστηρίζει ο συνάδελφος, η σύμβαση είναι ιδιωτικού δικαίου δάνειο και επομένως η παραίτηση «αμετακλήτως και άνευ όρων» από τις ασυλίες έχει την έννοια παραίτηση κάποιων προνομίων του αστικού και του δικονομικού δικαίου που γίνεται συνήθως στα ιδιωτικά δάνεια! Πολλά μπορούν να λεχθούν για την πλήρη αβασιμότητα της άποψης αυτής. Περιορίζομαι μόνο να ρωτήσω τον κ. συνάδελφο: Γιατί τότε πριν από την υπογραφή των δανειακών συμβάσεων και πριν από κάθε δόση του δανείου υπογράφουν με βάση το άρθρο 14 § 5 της Σύμβασης, εξευτελίζοντας το κύρος κάθε δημόσιας λειτουργίας και της Κυβέρνησης, δύο νομικοί σύμβουλοι του κράτους μια γνωμοδότηση ότι, μεταξύ όλων των όρων της σύμβασης, «Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά...» είναι όρος σύμφωνος με το δίκαιο; Η φράση «εθνική κυριαρχία» σημαίνει εδώ κάτι άλλο; Ή η επίσημη γνωμοδότηση την περιλαμβάνει χάριν αστεϊσμού; Η δεύτερη άποψη υποστηρίζει ότι οι δανειακές συμβάσεις είναι, όπως είπαμε και πιο πάνω, ιδιωτικού δικαίου και, ως ιδιωτικές συμβάσεις, δεν χρειάζεται να επικυρωθούν και να κυρωθούν από τη Βουλή! Οι δανειακές συμβάσεις μεταξύ κρατών που παρέχουν αρμοδιότητες και εξουσίες δημοσίου δικαίου, όπως είναι η υποκατάσταση κυβερνητικών και νομοθετικών διαδικασιών που περιέχουν οι δανειακές συμβάσεις της Ελλάδας, καθώς και ο έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας από την «τρόικα», που αποτελείται από όργανα διεθνών οργανισμών, και πολλές άλλες διατάξεις των συμβάσεων, είναι διατάξεις ιδιωτικού δικαίου; Δεν εντάσσονται στην παραχώρηση αρμοδιοτήτων κατά το Σύνταγμα, που απαιτείται η πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την εφαρμογή τους; Ή μήπως δεν περιέχουν διατάξεις που περιορίζουν ατομικώς του Έλληνες, ώστε να μη χρειάζονται επικύρωση από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 § 2 του Συντάγματος; Σε ποια διάταξη του Συντάγματος, σε ποιο κανόνα διεθνούς δικαίου, σε ποια νομολογία και σε ποια βιβλιογραφία στηρίζουν αυτή τη διάκριση, ώστε να φθάνουν στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι οι δανειακές συμβάσεις που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα και δεσμεύουν ολόκληρη την δημόσια περιουσία της δε απαιτείται ούτε η επικύρωση του άρθρου 36 § 2, ούτε η κύρωση του άρθρου 28 του Συντάγματος;

 

   2.Τι σημαίνει ο όρος της «δανειακής σύμβασης» παραίτηση από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας;

 

Ο πιο απεχθής όρος της Δανειακής Σύμβασης είναι, αναμφίβολα, ο όρος παραίτησης της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της από τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας, που παρέχει το διεθνές δίκαιο, το Σύνταγμα και η ελληνική νομοθεσία στο κράτος για περιουσιακά στοιχεία τα οποία είναι προορισμένα για την προστασία της εθνικής κυριαρχίας. Μαζί με αυτή την παραίτηση, η Ελλάδα παραιτείται και από κάθε άλλη ασυλία. Με αυτή την προσθήκη υπάγονται και οι ασυλίες που παρέχονται στο κράτος από το ελληνικό δημόσιο δίκαιο με πρώτο το Σύνταγμα, καθώς και από το διεθνές δίκαιο για την προστασία περιουσιακών στοιχείων (εδάφους και κινητών) που αποτελούν μνημεία της ιστορικής κληρονομιάς και του φυσικού περιβάλλοντος. Ο πρωτοφανής αυτός όρος σημαίνει δύο πράγματα: Πρώτον, διευρύνει τη δυνατότητα των δανειστών να εκμεταλλευτούν δημόσια περιουσία που είναι αφιερωμένη στην προστασία της εθνικής κυριαρχίας (παραμεθόριες περιοχές, πλουτοπαραγωγικές πήγες ζωτικής σημασίας για την εθνική κυριαρχία) και τις πλούσιες αρχαιολογικές περιοχές και περιοχές ιδιαιτέρου φυσικού κάλους. Δεύτερον, εντάσσει αναγκαστικά την Ελλάδα σε ορισμένο πολιτικό μπλοκ κρατών και σε ορισμένο σύστημα οικονομικών συμφερόντων. Με αυτό τον όρο, η εξωτερική και η οικονομική πολιτική της Ελλάδας βρίσκεται υπό τον έλεγχο των δανειστών της.

 

 3.Τι σημαίνει ο όρος δέσμευση του συνόλου της εθνικής περιουσίας;

 

Ο όρος αυτός του άρθρου 4 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» είναι επίσης πρωτοφανής, γιατί, όσο μπορώ να γνωρίζω, δεν έχει άλλοτε δεσμευθεί, τουλάχιστον στην Ευρώπη, το σύνολο της περιουσίας ενός κράτους. Ο όρος αυτός μαζί με τον όρο παραίτησης από την εθνική κυριαρχία και από κάθε άλλη ασυλία δεν αφήνει τίποτα ελεύθερο, για να το διαχειριστεί το Ελληνικό Κράτος, χωρίς την επιτήρηση και την έγκριση των δανειστών μας. Αυτός ο όρος συμπληρώνει την ολοκληρωτική δέσμευση της οικονομικής, εσωτερικής και εξωτερικής, πολιτικής του κράτους. Ο όρος αυτός έχει δύο συνέπειες: Πρώτον, η Ελλάδα δεν μπορεί, ως ανεξάρτητο κράτος, χωρίς την έγκριση και την προνομιακή προτεραιότητα των δανειστών της, να προχωρήσει στην αξιοποίηση ενός περιουσιακού στοιχείου ή μιας πλουτοπαραγωγικής πηγής (πετρέλαιο, αέριο, ορυχεία, αρχαιολογικούς χώρους κ.λ.π.), ούτε να προβεί σε ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, προκηρύσσοντας, για παράδειγμα, πραγματικό διεθνή διαγωνισμό ή απευθυνόμενη σε χώρες εκτός των δανειστών της (Κίνα, Ρωσία κ.ά.). Δεύτερον, η Ελλάδα δεν μπορεί ως ανεξάρτητο κράτος να προβεί στην αξιοποίηση ενός περιουσιακού της στοιχείου και να διαθέσει ελεύθερα τα έσοδα που θα προκύψουν για το συμφέρον του της και για τους πολίτες, γιατί τα έσοδα αυτά είναι εκ των προτέρων προορισμένα για τους δανειστές της.

 

 4.Ποιος ο ρόλος της επίδοσης εξωδίκου στους Βουλευτές από τους πολίτες;

 

Αυτό το οποίο άρχισε με Σπίθες της Κρήτης (Χανίων) της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών, πού ίδρυσε ο Μίκης Θεοδωράκης, και συνεχίζεται και αλλού αποτελεί μια πολύ καλή και έξυπνη πολιτική κίνηση του λαού, η οποία έχει σκοπό να αφυπνίσει τη συνείδηση των αντιπροσώπων του Λαού για το τι σημαίνει η συμμετοχή τους σε αθέμιτες και καταστροφικές για τα εθνικά μας συμφέροντα και για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη πολιτικές πράξεις της ηγεσίας στην οποία ανήκουν. Τους υπενθυμίζει ότι η πειθαρχία στο κόμμα που ανήκουν δεν τους απαλλάσσει από την ευθύνη για παραβίαση του Συντάγματος και του συμφέροντος του Ελληνικού Λαού.

 

 5.Μπορεί η Κυβέρνηση σήμερα να ανατρέψει το Μνημόνιο;

 

Βεβαίως μπορεί. Πρώτον, γιατί η Κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση μπορεί να καταγγείλει κάθε διεθνή σύμβαση δημοσίου δικαίου -όπως και κάθε σύμβαση ιδιωτικού δικαίου- λόγω ακυρότητας για παράβαση κανόνων του αναγκαστικού δικαίου (jus cogens, τόσο του δημοσίου και του διεθνούς δικαίου, όσο και του ιδιωτικού δικαίου). Δεύτερον, η Κυβέρνηση μπορεί, σύμφωνα με το άρθρο 14 § 2 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», να θέσει το θέμα νομιμότητας και ακυρότητας των Δανειακών Συμβάσεων στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Οι δανειακές Συμβάσεις του Μαΐου του 2010, το λεγόμενο «πρώτο Μνημόνιο», όπως επανειλημμένως από το τέλος Μαΐου 2010 έχομε διακηρύξει, είναι ανυπόστατες για δύο λόγους: (α) Γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί η από το διεθνές δίκαιο και το άρθρο 36 § 2 του Συντάγματος προβλεπόμενη επικύρωσή τους, ούτε έχουν κυρωθεί από τη Βουλή με την πλειοψηφία των 180 βουλευτών, ώστε να μπορούν να εφαρμόζονται ως εσωτερικό δίκαιο. (β) Γιατί παραβιάζουν οι διατάξεις τους (οι όροι τους) σωρευτικά πολλές αρχές και πολλούς κανόνες του υπερκείμενου δικαίου, του συνταγματικού, του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου.

 

Ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Αντιπολίτευση διακήρυξαν ή έστω επισήμαναν ποτέ το παράνομο και ανυπόστατο των δανειακών συμβάσεων. Ούτε η Κυβέρνηση εξεδήλωσε ποτέ τη βούληση, ούτε η Αντιπολίτευση το ζήτησε, προκαλώντας ολόκληρη την Ευρώπη, να τεθεί το ζήτημα κύρους των συμβάσεων ή όρων –έστω και μερικών- στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς, ολόκληρη η πολιτική ηγεσία δέχεται ότι οι δανειακές συμβάσεις, με τους καταστροφικούς και παράνομους όρους, είναι ισχυρές και σύμφωνες με το υπερκείμενο δίκαιο!

 

Λόγω αυτής της στάσης της πολιτικής ηγεσίας, ο Ελληνικός Λαός, αντιλαμβανόμενος ότι ζει κάτω από «σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή» και έχοντας στη συνείδησή του την εντολή του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος, την εντολή της Δημοκρατίας, ξεχύνεται κάθε μέρα στις πλατείες της Χώρας. Μέχρι πότε; Μέχρι να σχηματιστεί η πολιτική εκείνη θέληση και μια πολιτική ηγεσία, που θα καταγγείλει τις επονείδιστες και δικαίω ανυπόστατες δανειακές συμβάσεις, που αποτελούν ντροπή για την Ελλάδα και την Ευρώπη, θα αρνηθεί την εκτέλεσή τους και θα αξιώσει, από μηδενική βάση, ελεύθερη, έντιμη και νόμιμη διαπραγμάτευση μόνο των νόμιμων δεσμεύσεων της Χώρας.



[1] Βλ. ανάλυση στα πέντε άρθρα μου στα υπ’ αριθμ. τεύχη των «Επικαίρων». Για τη νομική θεμελίωση όσων αναφέρονται εδώ για το «πρώτο Μνημόνιο», βλ. το πόνημά μου: Οι Συμβάσεις Δανεισμού της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, έκδοση και διανομή δωρεάν του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.