ΠΡΟΛΟΓΟΣ  ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

          Τα κείμενα των πέντε ομιλιών που δημοσιεύονται σ’ αυτό τον τόμο έχουν πολλαπλό ενδιαφέρον. Πρώτα απ’ όλα είναι τα κείμενα που συνιστούν το λόγο με τον οποίο εκφράζεται ιδεολογικοπολιτικά και διακηρύσσεται η ίδρυση και το ξεκίνημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών που εμπνεύστηκε, ίδρυσε και έθεσε σε κίνηση ο Μίκης Θεοδωράκης. Είναι, επομένως, τα κείμενα που δίνουν το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα της πανελλήνιας Κίνησης και προσδιορίζουν τον πολιτικό προσανατολισμό και στόχο της. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι τα κείμενα αυτά δίνουν το πολιτικό στίγμα στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, όπως αυτό βιώνεται και εκφράζεται από τον ελληνικό λαό. Τα κείμενα αυτά αποτελούν, με άλλες λέξεις, μια πηγαία έκφραση της δραματικότητας και της τραγικότητας της βαθιάς κρίσης που πλήττει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα γενικά, όπως αυτή  μαστίζει το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία. Τα κείμενα αυτού του τόμου, τέλος,  αποκτούν ένα ακόμη πιο μεγάλο ενδιαφέρον λόγω της ανθρώπινης προέλευσής τους: αποτελούν μια σύνθεση εμπειρίας μιας ολόκληρης ζωής αγώνων και μιας πηγαίας κραυγής πάθους ενός μεγάλου καλλιτέχνη και αγωνιστή× είναι προϊόν μιας ζωής εναγκαλισμού καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτικού αγώνα. Ο εναγκαλισμός τέχνης και κοινωνικοπολιτικού αγώνα, η σύνθεση ωραίου και ηρωικού είναι πάντοτε γέννημα της διαλεκτικής πάλης πολιτισμού και βαρβαρότητας. Τα κείμενα αυτά, όπως και ολόκληρος ο αγώνας του ελληνικού λαού που γίνεται σήμερα είναι ένα απείκασμα, με τη βαθύτερη σημασία της λέξης, της πάλης του πολιτισμού με τη βαρβαρότητα. Η πάλη αυτή αποτελεί την ουσία της σημερινής κρίσης.

          Στο λόγο του πρώτου κιόλας μέρους, της πρώτης περιόδου  της ιδρυτικής ομιλίας της 1^ης Δεκεμβρίου 1910, με την οποία ο Μίκης Θεοδωράκης εξήγγειλε και ίδρυσε την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, μπορεί κάνεις να δει την ιδεολογική και την πολιτική βάση αυτού του πολύ σημαντικού, ιστορικού θα έλεγα, εγχειρήματος. Από  αυτό και μόνο το τμήμα, αν προσεγγίσει κανείς με προσοχή το κείμενό του, μπορεί να αντλήσει το πνεύμα που διατρέχει τις γεμάτες παλμό πέντε ομιλίες που ακολουθούν και τους σκοπούς και στόχους της Κίνησης. Ας δούμε τα βασικά στοιχεία της σκέψης του Μίκη Θεοδώρακη:

(1)Το πρώτο που βλέπει κάνεις ως επίκεντρο της όλης σύλληψης είναι ο  π ο λ ί τ η ς. Ο πολίτης είναι η πηγή δύναμης του αγώνα, ο φορέας της δράσης, ο οδηγός της πορείας, ο πλάστης και δημιουργός των πολιτικών στόχων, ο γεννήτορας της νέας πολιτικής και των νέων πολιτικών και ο τελικός και μόνος αποδέκτης του έργου του Κινήματος. είναι ο π ο λ ί τ η ς ως έννοια είδους (ο κάθε πολίτης) και ως έννοια γένους (ο λαός της Ελλάδας). Αλλά ποιος πολίτης; Ο σημερινός ατομιστής; ο τυπικός και για τους τύπους της επαγγελματικής πολιτικής άνθρωπος, ο αποκομμένος από την πολιτεία πολίτης; ο μαχόμενος για το άτομό του και αδιάφορος για το κοινό συμφέρον; ο εκμεταλλευτής του κράτους και της κοινωνίας; το ανεύθυνο απέναντι στην κοινωνία και υπεύθυνο μόνο στον εαυτό του άτομο που έπλασε ο δυτικός Μεσαίωνας και ο καπιταλισμός;  ή το άτομο του ατομικού κέρδους που έκαμε θεό την αγορά, όπου πουλιούνται όλα; Ασφαλώς, όχι αυτός ο πολίτης που ξέρομε σήμερα, με τον οποίο μιλάμε και κυκλοφορούμε μαζί του. Πρόκειται για τον πολίτη που έπλασε μια φορά για πάντα και για ολόκληρη την ανθρωπότητα ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η αρχαία ελληνική πολιτική σκέψη. Πρόκειται για τον πολίτη που πηγάζει από τη φύση του ανθρώπου ως «πολιτικού όντος» και όχι ως ατόμου –για τον πολίτη που δεν είναι ά τ ο μ ο, αλλά π ρ ο ω π ι κ ό τ η τ α και ταυτόχρονα αναπόσπαστο ενεργό μέλος της πολιτικής κοινότητας της π ό λ η ς. Η πόλη, ως πολιτικά οργανωμένη κοινωνία, τόσο με τη αρχαιοελληνική μορφή της πόλης-κράτους, όσο και με τη μεταφορική της έννοια του πολιτικού συστήματος γενικά, είναι η έννοια που γέννησε για όλες τις γλώσσες του κόσμου τις έννοιες του πολίτη, της πολιτικής και του πολιτισμού. Σ’ αυτή την έννοια του πολίτη δεν υπάρχει χώρος για ατομισμό× ούτε στην έννοια της πολιτικής κοινότητας υπάρχει χώρος για ατομικισμό.

(2)«Ανεξάρτητοι πολίτες», οι οποίοι έχουν στα χέρια τους και φέρουν την ιστορική ευθύνη του Κινήματος είναι εκείνοι που δεν είναι εξαρτημένοι από συμφέροντα και πολιτικές συμφερόντων× δεν έχουν εξαρτήσεις που τους καθιστούν ανίκανους να παλέψουν για το κοινό καλό του Ελληνικού Λαού. Αυτό αποτελεί το δεύτερο βασικό στοιχείο του Κινήματος: η ουσιαστική ανεξαρτησία. Το στοιχείο αυτό δεν είναι μόνο στον τίτλο της Κίνησης. Είναι διάσπαρτο ως νόημα σε όλες τις ομιλίες του ιδρυτή της. Οι εξαρτήσεις του ανθρώπου είναι πολλές: κοινωνικές, οικονομικές, ιδεολογικές, πολιτικές και πολλές άλλες. ΄Ανθρωπος χωρίς κοινωνικές και εσωτερικές εξαρτήσεις δεν υπάρχει. Ο κάθε πολίτης, όμως, μπορεί να εναρμονίζει πάντοτε τις πιο πολλές από τις εξαρτήσεις του με την επιδίωξη του κοινού καλού. Ο ευρύς αυτός στόχος: το κοινό καλό της Ελλάδας καθιστά τα όρια των «ανεξάρτητων πολιτών» ευρύτατα. Η έννοια του «ανεξάρτητου πολίτη» περιορίζεται μόνο σε εκείνους που έχουν κάνει συνείδηση ότι δεν εξαρτώνται από τα πολιτικά κόμματα που αποτελούν σήμερα την πολιτική ηγεσία της Χώρας και συνιστούν τη διακυβέρνηση και την αντιπολίτευσή της. Αισθάνονται ότι δεν εξαρτώνται από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα όχι από άγνοια ΄η έλλειψη πολιτικότητας× αντίθετα, από βαθιά πολιτικότητα, που τους κάνει να θεωρούν την αδυναμία και ανικανότητα της σημερινής πολιτικής ηγεσίας να αντιμετωπίσει τη βαθιά κρίση του πολιτικού μας συστήματος και της Ελλάδας και τους οδηγεί σε αναζήτηση νέας πολιτικής σκέψης και δράσης, σε νέους πολιτικούς προσανατολισμούς. «Ανεξάρτητοι» είναι όλοι οι πολίτες που αισθάνονται ελεύθεροι να αγωνιστούν μόνο για το καλό της Ελλάδας, ακόμη και εναντίον των δεσμών εξάρτησής τους. Είναι όλοι οι πολίτες που αισθάνονται αδέσμευτοι και έξω από το πολιτικό κατεστημένο, ώστε να μην υποκύψουν σε πιέσεις και δεσμεύσεις που θα τους αποπροσανατόλιζαν από το βασικό στόχο του αγώνα υπέρ του Λαού.

(3)Η έννοια του πολίτη και η έννοια της ανεξαρτησίας του πολίτη που αναπτύχθηκαν πιο πάνω δεν είναι τυχαίες επιλογές της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Αποτελούν τη βάση και την ουσία της πραγματικής δημοκρατίας. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που ζούμε από παλιά επικρινόταν και επικρίνεται ως τυπική δημοκρατία. Επικρίνεται -όχι άδικα- ως πολιτικό σύστημα, στο οποίο ο λαός, στην ουσία, είναι έκτος της πολιτικής εξουσίας και του πεδίου σχηματισμού της πολιτικής θέλησης, αφού μόνο κάθε τέσσερα χρόνια καλείται να δώσει μια λευκή εντολή διακυβέρνησης της Χώρας σε πρόσωπα ξένης επιλογής και αγνώστων λοιπών στοιχείων. Τα πρόσωπα αυτά έχουν, συνήθως, στις μέρες μας ικανότητες κάτω του μετρίου και μηδαμινό πολιτικό ήθος. Όλα αυτά ισχύουν και συμβαίνουν, χωρίς οι πολίτες να είναι οπλισμένοι με δικαιώματα και θεσμούς ουσιαστικής παρέμβασής τους. Σήμερα, αυτή η δημοκρατία είναι πολύ χειρότερη× ούτε ως τυπική δε λειτουργεί, αφού η εξουσία και αυτών των ανίκανων αντιπροσώπων έχει παραμεριστεί και υποκατασταθεί από τα κέντρα ξένης εξουσίας που πρακτορεύονται από τα μεγάλα ΜΜΕ και κηδεμονεύουν τους πολιτικούς. Στη Χώρα μας, σήμερα, το ποτήρι αυτό έχει ξεχειλίσει: Ζούμε την τυπική κατάλυση της τυπικής δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση και άσκηση πραξικοπηματικής πολιτικής εξουσίας από πολιτικούς που στηρίζονται στην τυπική ψήφο μιας μειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αυτή η τραγική πραγματικότητα γέννησε την αξίωση της «άμεσης δημοκρατίας», που περιλαμβάνεται στους στόχους της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών και στις διακηρύξεις του εμπνευστή της Μίκη Θεοδώρακη. Με τον όρο «άμεση δημοκρατία» δεν παραπέμπει  ο ιδρυτής του Κινήματος σε δημοψηφίσματα τυράννων, δημαγωγών, δικτατόρων και οργανωμένων συμφερόντων, που επίσημα διοργανώνουν εξαρτημένες κυβερνήσεις διαβρωμένου κράτους και υποστηρίζονται από εξαρτημένα ΜΜΕ. Παραπέμπει στην ιδέα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας των πολιτών, όπου η Αγορά δεν ήταν οίκος εμπορίου, αλλά χώρος διαλόγου πολιτών και οι πολίτες εξέφραζαν την ουσιαστική τους άποψη ελεύθερα. Αυτή η ιδέα δημοκρατίας μετουσιώνεται σήμερα σε αξίωση πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατίας× μιας δημοκρατίας όπου οι πολίτες συμμετέχουν ενεργά στα διάφορα επίπεδα πολιτικής και πολιτειακής εξουσίας, μέσα από διαφόρων μορφών θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, απρόσβλητους από αθέμιτες επιρροές (λαϊκές πρωτοβουλίες δημοψηφισμάτων, θεσμοί λαϊκής παρέμβασης σε ζωτικής σημασίας κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, συμβούλια κοινωνικού ελέγχου, τοπικές συνελεύσεις, θεσμοί ουσιαστικής αντιπροσώπευσης, σύστημα αντικειμενικού ελέγχου εφαρμογής των αρχών δημοκρατίας και πολλά άλλα). Αυτό το είδος άμεσης και πραγματικής δημοκρατίας, που θα λειτουργεί με θεσμούς θωρακισμένους απέναντι σε κάθε δύναμη διάβρωσης και κηδεμόνευσης, είναι διάσπαρτο  στα κείμενα αυτού του τόμου και αποτελεί βασικό στοιχείο και στόχο της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Η ίδια δε η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών αποτελεί την αφετηρία και το πρώτο μεγάλο εγχείρημα αυτής της ουσιαστικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας των πραγματικών ενεργών πολιτών, αφού είναι ένα λαϊκό κίνημα πηγαίο και ανεξάρτητο.

(4)Για να μπορέσομε να αντιληφθούμε βαθύτερα τη φύση και τους πολιτικούς  στόχους της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών, πρέπει να σταθούμε για λίγο στην κατάσταση που προκάλεσε το εγχείρημα αυτό και που απεικονίζεται μέσα στις πέντε ομιλίες του Μίκη Θεοδώρακη. Κάθε λαϊκό κίνημα έχει, στη διαλεκτική της ιστορίας, την αντίθεση× έχει, δηλαδή, απέναντί του κάποιο είδος «βαρβαρότητας», με την καταπολέμηση της οποίας οδηγεί σε μια νέα κατάσταση. Αυτή τη βαρβαρότητα, που προκάλεσε την γέννηση του Κινήματος και προκαλεί τη λαϊκή παρέμβαση, θα πρέπει να εντοπίσομε, να προσδιορίσομε και να φωτίσομε.

Η βαρβαρότητα, την οποία έχει να πολεμήσει η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών πλήττει ολόκληρο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στη βάση του, μαζί και τον πολιτισμό. Είναι μια βαρβαρότητα που πλήττει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα τόσο στο επίπεδο της ανθρωπότητας, στο παγκόσμιο επίπεδο, όσο και στο επίπεδο, με ιδιαίτερη μάλιστα ορμή και βία, της πατρίδας μας, της Ελλάδας. Τα πλήγματα αυτής της βαρβαρότητας καταφέρονται, το ένα μετά το άλλο, στα θεμέλια του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος× στα πολιτικά και στα πολιτισμικά θεμέλια των λαών. Βλέπομε να καταλύεται κάθε έννοια της δημοκρατίας, αφού καταλύεται η πολιτική που αποτελεί τη βάση της και τη ρυθμιστική της δύναμη, και να υποκαθίσταται από την τυφλή δύναμη των μεγάλων κέντρων εξουσίας του χρηματο-οικονομικού κεφαλαίου, της σύγχρονης μορφής του καπιταλισμού. Βλέπομε τον πολιτισμό, την παιδεία, τη γνώση και κάθε αγαθό ποιότητας να μεταβάλλονται σε σκουπίδια και σε εμπορεύματα φθοράς και παρακμής, που τροφοδοτούν τα μεγάλα κέντρα της δυναστείας του τρόμου του μεγάλου ανώνυμου   κεφαλαίου. Όλα αυτά τα δεινά που υφίστανται οι κοινωνίες σε ολόκληρο τον κόσμο ανάγονται σε έναν κοινό παρονομαστή, σε μια γενική ειδεχθή μορφή του κακού: Τ η ν   υ π ο δ ο ύ λ ω σ η    τ ω ν   λ α ώ ν. Η υποδούλωση των λαών έχει ένα δυνάστη:  το παγκόσμιας δικτύωσης χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, που χρησιμοποιεί την πουλημένη σ’ αυτό και εξαρτημένη από αυτό πολιτική υ π ε ρ δ ύ ν α μ η.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που αποτέλεσε το πρώτο στην Ευρώπη τραγικό θύμα αυτής της παγκόσμιας κρίσης. Μέσα σ’ αυτό τον τυφώνα που την πλήττει, έχει υποστεί και υφίσταται καθημερινά όλα τα πλήγματα της κυνικής αδηφαγίας και της θηριώδους  βουλιμίας των κέντρων του καπιταλισμού, που εκπροσωπούν σήμερα, ως η μόνη υπερδύναμη του πλανήτη, οι ΗΠΑ με το ΔΝΤ, σε αγαστή συνεργασία με τους ευρωπαίους του Βορρά, που κατευθύνει  η δύναμη της Γερμανίας. Οι κηδεμόνες αυτοί του Βορρά, ως δανειστές μας, οι οποίοι, ξεχνώντας την καταγωγή και την ιστορία τους, αποκαλούν υβριστικά τους μεσογειακούς λαούς «γουρούνια» (PIGS), δε βλέπουν τις φωτεινές χώρες του μεσογειακού Νότου ως εταίρους, αλλά ως υπόκοσμο για εκμετάλλευση. Την εκμετάλλευση άρχισαν πιλοτικά από την Ελλάδα, δένοντάς την χειροπόδαρα και καταλύοντας κάθε αρχή δημοκρατικής και ευρωπαϊκής νομιμότητας: της δέσμευσαν το σύνολο της κυριαρχίας της, της δέσμευσαν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας της και το σύνολο των πηγών του πλούτου της, την εξευτέλισαν και την εξευτελίζουν καθημερινά με πρωτοφανείς επονείδιστους και εξευτελιστικούς όρους και ελέγχους, καταλύοντας ακόμη και το δημοκρατικό της πολίτευμα. Δεν παρέλειψαν οι κηδεμόνες αυτοί του κόσμου με τους ευρωπαίους «εταίρους» μας να εφαρμόσουν για πρώτη φορά πιλοτικά στον ευρωπαϊκό χώρο το διαβόητο δόγμα του σοκ και του τρόμου, που εφαρμόζουν πάγια στις άλλες ηπείρους, περνώντας μας την πεποίθηση ότι όλα έχουν χαθεί και ότι δεν γίνεται τίποτε άλλο από αυτό που μας επιβάλλουν.

Παρά την ένοχη σιωπή και την εγκληματική συσκότιση της αλήθειας από την πολιτική μας ηγεσία και από τα μεγάλα κέντρα πληροφόρησης και τα κυρίαρχα μέσα ΜΜΕ, έγινε πια φανερό  ότι όλο αυτό το δέσιμο της Χώρας μας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι δέσιμο πολιτικό, είναι δέσιμο της εθνικής μας κυριαρχίας, είναι αναγκαστική ένταξή μας στο πολιτικό και αμυντικό μπλοκ των δανειστών και κηδεμόνων μας, με πλήρες σχέδιο «επίκυσης» των εθνικών μας θεμάτων υπέρ των συμφερόντων του μπλοκ,  είναι, τέλος, σχέδιο και πρόγραμμα αναγκαστικής διαχείρισης και εκμετάλλευσης των πηγών του εθνικού πλούτου και διαμελισμού εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας. Πρόκειται για επιβολή πλήρους υποτέλειας στη Χώρας μας. Η ζοφερή αυτή κατάσταση γίνεται αβάσταχτα ζοφερή όταν διαπιστώνει κάνεις ότι όλα αυτά έγιναν και γίνονται με την αγαστή σύμπνοια και την «πολύτιμη» συνεργασία της πολιτικής μας ηγεσίας και όλων των μεγάλων ΜΜΕ, που σκέπασαν και σκεπάζουν, συγκάλυψαν και συγκαλύπτουν με το σκοτάδι της ένοχης σιωπής όλη αυτή την πρωτοφανή πολιτική συνωμοσία. Δε χρειαζόταν τίποτε άλλο ένας αγωνιστής και ένας Έλληνας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, του οποίου ολόκληρη η ζωή είναι αγώνας για την Ελλάδα και για τον πολιτισμό, για να συλλάβει την τραγικότητα της θέσης της Χώρας μας και την αναγκαιότητα κινητοποίησης της μόνης μεγάλης δύναμης που απέμεινε, του ίδιου του Ελληνικού Λαού. Αυτό, ασφαλώς, δεν ήταν αυτονόητο για έναν οποιοδήποτε άνθρωπο της ηλικίας και της κατάστασης υγείας του Μίκη Θεοδώρακη. Ήταν, όμως, αυτονόητη συνέπεια ζωής για τον Έλληνα αγωνιστή Μίκη Θεοδώρακη. Ο παλμός των ομιλιών που δημοσιεύονται σ’ αυτό τον τόμο δείχνει τη δύναμη του πάθους του για την Ελλάδα και για τον πολιτισμό. Και αυτό είναι που καθιστά την προσφορά του μια προσφορά μεγαλοσύνης.

(5)Από όλα όσα αναπτύχθηκαν πιο πάνω, που απεικονίζει το περιεχόμενο των δημοσιευόμενων σ’ αυτό τον τόμο ομιλιών του Μίκη Θεοδώρακη, προκύπτουν σαφώς: η φύση, το ιδεολογικό στίγμα και οι πολιτικοί σκοποί και στόχοι της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών. Πρώτα απ’ όλα, δεν αποτελεί μια πολιτική κίνηση, οργανωμένη σε μια τυπική μορφή ένωσης προσώπων με όργανα διοίκησης και με σκοπό να εξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα. Αυτό διακηρύσσεται ξεκάθαρα με την πρώτη φράση της ιδρυτικής ομιλίας του Μίκη Θεοδώρακη. Εξαιρώντας, λοιπόν, ρητά και κατηγορηματικά το στενό σκοπό που θα μπορούσε να έχει η Κίνησης, ο ιδρυτής της μας δίνει όλα εκείνα τα στοιχεία που μας επιτρέπουν να προσδιορίσομε το είδος και τη φύση του εγχειρήματος ως εξής: Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών αποτελεί μια πολιτική κίνηση η οποία αποβλέπει στην πηγαία, χωρίς τυπικές διαδικασίες,  σύνδεση και συγκρότηση των πολιτών, που αισθάνονται πολιτικά ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, σε ομάδες σύμπνοιας, που θα αποτελέσουν ένα πανελλήνιο πολιτικό σώμα και μέτωπο, το οποίο θα αποτελέσει λαϊκό κίνημα. Το κίνημα αυτό θα αναπτύσσει δράση με τον τριπλό στόχο τη σωτηρία της Χώρας από την ολοκληρωτική υποτέλεια που περιγράψαμε, το καλό της Ελλάδας και την κοινωνική ευημερία του Ελληνικού Λαού. Όπλα του Κινήματος είναι η Λαϊκή Κυριαρχία και τα δικαιώματα των Ελλήνων που απορρέουν από το Σύνταγμα. Από τον ορισμό αυτό συνάγεται εύκολα το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα της Κίνησης: Λαϊκό κίνημα, το οποίο, ως ισχυρός  φορέας της λαϊκής κυριαρχίας και ως εκφραστής του πνεύματος πραγματικής δημοκρατίας και δημοκρατικής κοινωνίας, θα  αγωνιστεί για την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, που πλήττεται ολοκληρωτικά, της πραγματικής δημοκρατίας, της οποίας καταλύθηκαν θεμελιώδεις βάσεις και αρχές της, καθώς και του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής  δικαιοσύνης, που διαβρώθηκαν και διαβρώνονται συνεχώς με παραβιάσεις θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και αρχών.

(6)Η συγκρότηση ενός λαού σε συμπαγές μέτωπο αγώνα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής αγώνων του Μίκη Θεοδώρακη έλαμψε και στο σημείο αυτό ευρηματικά. Το εύρημα: η σ π ί θ α. Η σπίθα που ξεπηδά μόνη της, πηγαία, όπως ξεπήδησε και η πρώτη από τον ιδρυτή της Κίνησης, μεταφέρεται σε κάθε πολίτη και σε κάθε τόπο και γωνιά,  ενώνει πολίτες σε ομάδα αγώνα συμπαγή και ενώνεται με άλλες όλο και περισσότερες, απλώνουν και πολλαπλασιάζονται μέχρι που να γίνουν λαϊκή φλόγα και λαϊκή καθαρτήρια φωτιά. Όταν οι σπίθες γίνουν φλόγα, η Κίνηση γίνεται Κίνημα. Με τη σημερινή εξάπλωση των σπιθών, η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών έγινε πια λαϊκό Κίνημα.

Ένα μεγάλο λαϊκό Κίνημα είναι πάντοτε και πρέπει να είναι πηγαίο× αλλά χρειάζεται έναν προσανατολισμό και μια συνεχή κατεύθυνση× χρειάζεται, όμως, τον προσανατολισμό στο στόχο, που στην ουσία είναι η απελευθέρωση της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού από τους δυνάστες της, οι οποίοι πλήττουν την κυριαρχία κράτους και λαού, τη δημοκρατία και τα δικαιώματά τους× είναι η κατάλυση της κηδεμόνευσής της, που αποτελεί διαχρονικό εχθρό της εθνικής μας υπόστασης και κυριαρχίας. Ο στόχος αυτός συνοδεύεται και με ένα ευρύτερο όραμα: να διευρυνθεί ως Κίνημα και να αγκαλιαστεί και με άλλους λαούς, που υφίστανται τους ίδιους δυνάστες. Πως θα τηρείται η πορεία του Κινήματος προς τους στόχους, είναι ζήτημα οργανωτικό που θα βγει πηγαία μέσα από τις Σπίθες και από τη φλόγα του Κινήματος και με βάση τα δεδομένα της πορείας. Ούτε στο ζήτημα αυτό σταματά η πραγματική δημοκρατία. Οι Σπίθες θα είναι οι διαρκείς εκφραστές της και οι φορείς της αγωνιστικής εμπειρίας που θα δίνουν κάθε λύση.

          Ο αγώνας του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών έχει τρεις βασικούς όρους, που προσδιορίζει συνθηματικά ο αγωνιστής Μίκης Θεοδωράκης στη δεύτερη και στις δύο τελευταίες του ομιλίες. Οι όροι-συνθήματα είναι: «Μπορούμε!», «Όλα ή τίποτα» και «Να κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε!». Οι όροι αυτοί  είναι σύμφυτοι κάθε πραγματικού και γνήσιου αγώνα. Αν δε συντρέχουν, αγώνας δεν υπάρχει ή είναι κίβδηλος. Με τον πρώτο όρο-σύνθημα «Μπορούμε», ο Μίκης Θεοδωράκης θέλει να δώσει: Πρώτον, στους αγωνιστές και στους δυνάστες το μήνυμα, ότι ο λαός μπορεί πάντοτε. Ακόμη και όταν δέχεται θανατηφόρο χτύπημα, δεν πεθαίνει. Δεύτερον, να δώσει στους δυνάστες  την απάντηση, ότι το δόγμα σοκ που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι δανειστές μας ούτε αληθινό είναι, ούτε ισχύει για τους αγωνιστές. Ο δεύτερος όρος-σύνθημα «Όλα ή Τίπατα» είναι σαφής: ο αγώνας μας δε συμβιβάζεται ούτε με δισταγμούς, ούτε με ημίμετρα, ούτε με σκεπτικισμούς, ούτε με συμβιβασμούς. «Ολίγος αγώνας» δεν υπάρχει. Ο πραγματικός αγώνας τα θέλει όλα. Θέλει, δηλαδή, όλες μας τις δυνάμεις. Διάθεση δυνάμεων από εδώ και από εκεί δε συμβιβάζεται με το ήθος και το πάθος του σπιθιστή.  Ο τρίτος όρος-σύνθημα «Να Κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε»αποτελεί ένα σύνθημα και μια διακήρυξη, ότι ο καθένας μας αγωνίζεται μέχρι την εξάντληση των δυνάμεών του -«μέχρις εσχάτων». Αποτελεί διακήρυξη της μεγιστοποίησης του αγώνα, χωρίς την οποία αγώνας δεν υπάρχει. Είναι διακήρυξη της μεγιστοποίησης του χρέους μας. Σ’ αυτά όλα θα πρέπει να προσθέσω για τους σκεπτικιστές και τους αμφισβητίες αυτό που είπε ο Όσκαρ Γουάιλντ: «Η Ουτοπία είναι πάντοτε το λιμάνι από το οποίο ξεκινά το καράβι της Ιστορίας.» Το ίδιο είναι και κάθε αγώνας: είναι το λιμάνι από το οποίο ξεκινά κάθε φορά η Ιστορία.

Συνοψίζοντας όλα όσα αναπτύχθηκα πιο πάνω και όσα περιλαμβάνουν οι πέντε πρώτες ομιλίες του Μίκη Θεοδωράκη που για την ίδρυση και τις βασικές σκέψεις του εμπνευστή  και  ιδρυτή της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών, θα προσπαθήσω να κλείσω σε μια φράση την αποστολή και τη θεσμική βάση του Αγώνα της. Είναι ένα λαϊκό κίνημα που αντλεί: (α) την αποστολή του, να κατευθύνει την πολιτική της Χώρας προς τον ύπατο στόχο της Δημοκρατίας,  από το πρώτο άρθρο του Συντάγματος, που ορίζει που ορίζει: «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό (και) υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους», και τη νομιμοποίησή του από το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.

Πειραιάς, 10 Μαϊου 2011

                                                          Γιώργος Ι. Κασιμάτης