Η αντίσταση είναι η μόνη γενεσιουργός δύναμη της ολοκληρωμένης πολιτικής σκέψης του λαού και της πολιτικής ηγεσίας του, που μπορούν να ανατρέψουν κάθε μορφής δουλεία. Αυτό διακήρυξε από την πρώτη μέρα ίδρυσης του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών ο ιδρυτής του Μίκης Θεοδωράκης, αυτό συμβόλιζε και συμβολίζει η Σπίθα που άναψε από την αρχή για να γίνει φωτιά, αυτό βρίσκει κανείς στα κείμενά μου από το 2010 μέχρι σήμερα. Αντί πολλών άλλων, υπενθυμίζω  τα κείμενα: «Το κίνημα αντίστασης και η ιδεολογικοπολιτική ωρίμανση» της 28 Αυγούστου 2011 και «Ταυτότητα και αποστολή της Ε.ΛΑ.Δ.Α.» της ιδρυτικής συνέλευσης της 1.Φεβρουαρίου 2012, που είναι αναρτημένα στην Ιστοσελίδα του ΚΑΠ–Μίκης Θεοδωράκης.

Πάντοτε η εξουσία που ποδοπατεί τον άνθρωπο και τα δικαιώματα του λαού προσπαθεί να στιγματίσει την αντίσταση ως έγκλημα, ως τρομοκρατία, ως παραβίαση της νομιμότητας, ως διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης. Απαντούμε: Η αντίσταση είναι ένα αιώνιο και απαράγραπτο δικαίωμα των λαών, είναι το μεγάλο και τελικό όπλο της δημοκρατίας σε όλες τις εποχές, είναι η επιβεβαίωση και η έκφραση της ισχύος της δημοκρατικής αρχής ως της ύπατης αρχής της πολιτικής κοινωνίας, που ισχύει πάνω από τα τυπικά συντάγματα και από τις μορφές κρατών και πολιτευμάτων.  Τη βρίσκομε ακλόνητη στην ελληνική αρχαιότητα ως υπέρτατο φυσικό δικαίωμα με κορυφαία έκφρασή του την τυραννοκτονία, αλλά και τους λόγους της Αντιγόνης. Τη βρίσκομε να εμβαπτίζεται στο χριστιανισμό από τα πρώτα χρόνια των διωγμών, να διέρχεται ολόκληρο το Μεσαίωνα, να αναγνωρίζεται ως θεμελιώδης αρχή του φυσικού δικαίου, να ενεργοποιείται στον ύστερο Μεσαίωνα από την εποχή της Magna Carta, να εισέρχεται και να υποστηρίζεται στη θεωρία και στη φιλοσοφία του κοινωνικού συμβολαίου (Hobbes, Lock, Rousseau), να διακηρύσσεται από τις Διακηρύξεις της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ του 1776 και της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, να γίνεται δεκτό από την αστική δημοκρατία ως το έσχατο μέσο αποκατάστασης της δημοκρατικής νομιμότητας, όταν παραβιάζεται και, τέλος, να θεσμοθετείται από πολλά σύγχρονα συντάγματα. Είναι, όμως, και χαρακτηριστικό  της ιστορίας των Γερμανών ότι στη Γερμανία, από το 17ο αιώνα μέχρι και την πτώση του Γ΄ Ράιχ, εξέλιπε ολοκληρωτικά, για να θεσμοθετηθεί, μετά τις εμπειρίες της ναζιστικής βαρβαρότητας και με την επιβολή των συμμαχικών δυνάμεων, στο Θεμελιώδη Νόμο. (Το συνειδητοποιούν, άραγε, σήμερα η κυβέρνηση της Κας Μέρκελ και πολλοί Γερμανοί;). Πολλά σύγχρονα συντάγματα έχουν θεσπίσει την αντίσταση ως θεμελιώδες δικαίωμα. Σε ολόκληρη τη νεότερη συνταγματική ιστορία της Ελλάδας, η αντίσταση διακηρύσσεται παγίως ως θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα των Ελλήνων στο ακροτελεύτιο άρθρο όλων των συνταγμάτων της, με την ιστορική διατύπωση: «Η τήρησης του παρόντος Συντάγματος αφιερούται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων». Η διατύπωση αυτή, για την αποφυγή κάθε κακόβουλης ερμηνείας, συμπληρώθηκε στο ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος του 1975, που ισχύει σήμερα, με τη ρητή φράση ότι οι Έλληνες «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο».

Με το σύντομο αυτό ιστορικό, θέλω να επισημάνω για κάθε κακόβουλο ότι η αντίσταση που διακήρυξε από την πρώτη στιγμή ο Μίκης Θεοδωράκης και το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών δεν είναι μόνο θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα, αλλά και η μέγιστη συνταγματική υποχρέωση των Ελλήνων.

Δεν είμαι αντίθετος με τα «αντιμνημονιακά πολιτικά κόμματα» της σημερινής Βουλής, εφόσον ασκούν πραγματική, γνήσια και πάνω από τα κομματικά τους συμφέροντα αντιμνημονιακή πολιτική. Όμως, η αντιμνημονιακή αυτή πολιτική μέχρι σήμερα είναι ατελέστατη και αναποτελεσματική. Έχει μείνει στο επίπεδο της συστημικής αντιπολίτευσης. Είναι, δηλαδή, αντιπολίτευση μέσα στο σύστημα, που στην πραγματικότητα το στηρίζει, προσφέροντάς του, έστω και τυπική, βάση δημοκρατικής λειτουργίας, που τόσο επιζητούν οι δανειστές. Κινητοποιήσεις ενός ατελούς, ασθενικού και συχνά συμβιβασμένης και δόλιας καθοδήγησης συνδικαλισμού, καθώς και ρητορικές αντιδράσεις σε μια προδομένη Βουλή ενός ανύπαρκτου κοινοβουλευτισμού δεν έχουν αποτέλεσμα. Λειτουργούν μόνο για ενίσχυση της πολιτικής εξανδραποδισμού και υποδούλωσης της Ελλάδας.

Από την αρχή υποστηρίξαμε με όλους τους τρόπους ότι δεν είμαστε μπροστά σε μια συνηθισμένη κρίση διακυβέρνησης της χώρας, που αντιμετωπίζεται με αντιπολίτευση. Βρισκόμαστε σε μια βαθιά κρίση που απαιτεί μια νέα πολιτική σκέψη, που θα γεννήσει και θα ενσαρκώσει σε πολιτική ηγεσία μόνο η αντίσταση του λαού. Το να χρησιμοποιεί τώρα η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση μόνο το δρόμο του κοινοβουλίου της υποδούλωσης και του πολιτικού συμβιβασμού δεν είναι μόνο πράξη χωρίς αποτέλεσμα, αλλά και πολύ επικίνδυνο εγχείρημα. Η φθορά, η διάβρωση και η αφομοίωση ελλοχεύουν. Τα πολιτικά κόμματα που αποφάσισαν να ακολουθήσουν πριν από κάθε αντίσταση τον εντελώς άκαρπο μέχρι σήμερα δρόμο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης μέσα σε ένα κοινοβούλιο που προδίδονται όλες οι αρχές της δημοκρατίας θα πρέπει να ξέρουν ότι για να επιβιώσουν και για να συμβάλουν στη μεγάλη αλλαγή οφείλουν να βγουν στην κοινωνία σε κοινωνικό μέτωπο αντίστασης. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και να χαλυβδώσουν πραγματική πολιτική ανατροπής της μνημονιακής δουλείας. Πέρα, όμως, από την αντίσταση, την οργανωμένη σε κοινωνικό μέτωπο, έχουν στα χέρια τους ένα μεγάλου βεληνεκούς και ισχυρής δύναμης όπλο αντίστασης:  την ομαδική και οριστική αποχώρηση από το κοινοβούλιο.  

Ας μην φοβόμαστε τους δόλιους χαρακτηρισμούς μιας τέτοιας κίνησης, που θα κραυγάζουν οι υπηρέτες της κατάλυσης κάθε δημοκρατικής νομιμότητας. Μια τέτοια κίνηση είναι αντικοινοβουλευτική σε ένα δημοκρατικό κοινοβούλιο που λειτουργεί σύμφωνα με τις αρχές της δημοκρατίας και με το σύνταγμα. Σε ένα κοινοβούλιο, όμως, που καταπατείται καθημερινά η συνταγματική και η δημοκρατική νομιμότητα, η αποχώρηση είναι δημοκρατική πράξη και υποχρέωση.

Μια τέτοια κίνηση θα ήταν το ισχυρότερο χτύπημα στις ευρωπαϊκές δυνάμεις της γερμανική κατοχής και στους βασάλους τους: Θα αποτελούσε πολιτική πράξη  κινητοποίησης του φοβισμένου λαού. Θα αφαιρούσε την ψεύτικη κοινοβουλευτική πολιτική βάση, που τόσο επιδιώκουν να συσπειρώσουν η Ευρωζώνη και η Γερμανία. Θα αποκάλυπτε στους λαούς της Ευρώπης την παντελή έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης και νομιμότητας,  που επικαλούνται οι δανειστές μας ως επιχείρημα ότι δήθεν η πολιτική του «Μνημονίου» στηρίζεται και ψηφίζεται από την πλειοψηφία της Βουλής των Ελλήνων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι Βουλή δεν υπάρχει χωρίς αντιπολίτευση, ούτε πλειοψηφία χωρίς μειοψηφία. Η παρουσία της αντιπολίτευσης –ακόμη και με αρνητική ψήφο-  νομιμοποιεί την πλειοψηφία και τη Βουλή. 

Πρέπει δε να επισημανθεί ότι η συμμετοχή στις εκλογές αντιμνημονιακών κομμάτων, όπου ο Λαός έχει το λόγο, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την αποχώρηση από κάθε κηδεμονευόμενη Βουλή και γι’ αυτό επιβάλλεται. Η αποχώρηση, όμως, σήμερα των κομμάτων της αντιπολίτευσης από την κηδεμονευόμενη από τους δανειστές Βουλή:

-  Είναι πολιτική στρατηγικής σημασίας και

-  Αποτελεί ανώτατης μορφής πολιτική αντίσταση του
αντιπροσωπευτικού σώματος του λαού κατά της εκπεφρασμένης πολιτικής  της γερμανικής Κυβέρνησης, η οποία επιδιώκει: να αφαιρεθεί η αρμοδιότητα έγκρισης των αποφάσεων της ΕΕ και της Ευρωζώνης από τα Κοινοβούλια των κρατών μελών, να συρρικνωθούν στο ελάχιστο οι εγγυήσεις  των δικαιωμάτων του ανθρώπου και να καταλυθεί στην ουσία της η δημοκρατία.

Πειραιάς, 10.3.2013