Όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας γνωρίζομε πολύ καλά ότι τόσο οι προηγούμενες όσο και οι επόμενες εκλογές έχουν βασικό αντικείμενο: την επιλογή μεταξύ της πολιτικής που στηρίζει τις δανειακές συμφωνίες (τα «Μνημόνια») και της πολιτικής που αρνείται τα «Μνημόνια» ως καταστροφικά για την Ελλάδα και το μέλλον της. Όλοι, επίσης, γνωρίζομε ότι αυτό που μας έδειξαν οι προηγούμενες εκλογές είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού – με την αποχή και με τα άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια- είναι κατά των «Μνημονίων» που έδεσαν την Ελλάδα χειροπόδαρα και την οδήγησαν -και την οδηγούν- στην καταστροφή. Δεν είναι σωστή η γνώμη που αρέσκεται να υποστηρίζει το «μνημονιακό μέτωπο», ότι, δήθεν, ο λαός υπέδειξε κυβέρνηση συνεργασίας, με το επιχείρημα ότι έκοψε την αυτοδύναμη πλειοψηφία και οδήγησε πολλά κόμματα στη Βουλή. Οι αριθμοί δε νικούν την ουσία, που είναι η άρνηση ψήφου στη αυτοδυναμία ενός από τα δύο μνημονιακά κόμματα.

Το «αντιμνημονιακό μέτωπο» υπόσχεται τη ριζική αναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων, με σκοπό: (α) τη μείωση του ποσού του δανεισμού στο βιώσιμο και νόμιμο ύψος, ώστε να μην απειλούνται οι βασικές ανάγκες του ελληνικού λαού και η άμυνα της χώρας, και (β) την αντικατάσταση των παράνομων όρων με νέους, ώστε οι δανειακές συμβάσεις να είναι σύμφωνες με τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το διεθνές δίκαιο και να κυρωθούν από τη Βουλή. Πάντως, από κανένα πολιτισμένο κράτος δεν μπορούν να είναι ανεκτοί οι τρεις όροι έμπνευσης του ΔΝΤ: η παραίτηση από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας, η δέσμευση υπέρ των δανειστών του συνόλου της εθνικής περιουσίας και η υπαγωγή μας στο αγγλικό δίκαιο, που παραβιάζουν την κυριαρχία του κράτους. Είναι γνωστό, πώς νιώσαμε όλοι οι Έλληνες, όταν ακούσαμε πριν από λίγες μέρες τον ιταλό πρωθυπουργό να λέει: «εμείς δεν παραχωρήσαμε την εθνική μας κυριαρχία, όπως οι Έλληνες.»

Είναι αυτονόητο, αλλά παραβλέπεται ή αποσιωπάται επιμελώς από τα κόμματα, ότι πίσω από τα «Μνημόνια» δεν είναι μόνο η οικονομική πολιτική με τη στενή έννοια του όρου. Είναι ολόκληρη η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και όλα τα ζητήματα επιβίωσής της ως κυρίαρχου κράτους. Συγκεκριμένα: Θέλομε να έχομε πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που θα μας επιτρέπει να έχομε τη συμπαράσταση, εφόσον το επιβάλλει το συμφέρον της χώρας, και άλλων δυνάμεων εκτός από την Ευρώπη; Όλοι θέλομε την Ευρώπη, αλλά πρώτα η Ελλάδα. Θέλομε τις δεσμεύσεις που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις μας, όπως είναι: η παραίτηση από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας, η δέσμευση του συνόλου του δημόσιου πλούτου υπέρ της «Τρόικα» και η υπαγωγή μας στο αγγλικό δίκαιο, που μας στερούν την οικονομική και πολιτική μας ανεξαρτησία; Θα προστατεύσομε και θα αξιοποιήσομε το θαλάσσιο πλούτο μας με καθορισμό των ΑΟΖ; Θα υπερασπιστούμε το ζωτικής γαιοπολιτικής και εθνικής σημασίας για την Ελλάδα Κυπριακό; Θα υπερασπιστούμε με μέσα πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής τα κυριαρχικά μας δικαιώματα απέναντι στις γειτονικές χώρες; Όλα αυτά συνδέονται με μυστικό νήμα με τα «Μνημόνια» και με το αν δεχόμαστε τα «Μνημόνια» με τους όρους διαρκούς υποτέλειας ή όχι.

Όλα αυτά τα έχει στο νου του και στην ψυχή του ο ελληνικός λαός. Όμως, στον προεκλογικό αγώνα, όχι μόνο δε φωτίζει, αλλά ούτε καν αναφέρονται, λες και δεν έχομε εξωτερική πολιτική, λες και το Υπουργείο Εξωτερικών έχει καταργηθεί. Στην ουσία το έχουν καταργήσει, τουλάχιστον από το 2010 και εδώ, οι κυβερνήσεις μας και τα μεγάλα ΜΜΕ. Το έχουν καταργήσει, όπως λίγα χρόνια πριν και το διαβόητο Σχέδιο Ανάν. Με τους όρους που έχουν οι δανειακές συμβάσεις (τα δύο «Μνημόνια») και με τους στόχους της πολιτικής του ΔΝΤ που κρύβουν, αν είχαμε σωστή κυβέρνηση το Μάϊο του 2010 και το 2011, δε θα είχε παρακαμφθεί το Υπουργείο Εξωτερικών. Πρέπει να συνειδητοποιήσομε ότι, αν δεν έχομε Υπουργείο Εξωτερικών (όχι τυπικά, αλλά ενεργό), αν δεν έχομε εξωτερική πολιτική, και μάλιστα πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, είμαστε υπόδουλοι. Και σήμερα είμαστε, δυστυχώς, υπόδουλοι.